به گزارش«پایگاه خبری- تحلیلی پیام ملّت» و به نقل از ایمنا، در یازدهم سپتامبر سال ۱۹۷۳ و در بحبوحه بحران اقتصادی، اجتماعی و سیاسی شیلی، ژنرال آگوستو پینوشه با کودتایی نظامی دولت سالوادور آلنده، رئیس جمهور وقت این کشور را سرنگون کرد.

در پی این کودتا دوره‌ای از خشونت، ترس و خفقان در شیلی آغاز شد. تنها در سه ماه نخست حکومت پینوشه ۱۲۰۰ نفر از منتقدان کشته یا ناپدید شدند. در این دوره هرگونه اعتراض عمومی ممنوع بود؛ مجلس منحل شده و سانسور شدیدی بر تمام رسانه‌ها اعمال می‌شد. حکومت پینوشه با کمک سازمان‌های اطلاعاتی، تمام مخالفان را با تعقیب، شکنجه، اعدام، ترک دیار اجباری و تبعید سرکوب کرد.

بر اساس گزارش رسانه‌های مختلف، در طول دوره حکومت پینوشه در شیلی ۱۵۰ هزار نفر با اتهام جرم‌های سیاسی به زندان افتادند، ۱۰۰ هزار نفر مورد شکنجه و آزار قرار گرفتند و یک میلیون نفر یا با پای خود یا به صورت اجباری تبعید شدند. به دنبال این اتفاقات در ۲۷ مرداد ۱۳۵۹ وزارت امور خارجه جمهوری اسلامی ایران با صدور اطلاعیه‌ای قطع مناسبات سیاسی و دیپلماتیک خود با دولت شیلی را اعلام کرد.

صادق قطب‌زاده، وزیر امور خارجه وقت، طی یادداشتی به کاردار سفارت جمهوری شیلی در تهران به عنوان اعتراض ایران به ادامه سیاست اختناق و سرکوب مردم از سوی حکومت شیلی، از این کشور خواست تا ظرف پانزده روز سفارت این کشور در تهران را تعطیل و کلیه اعضای سفارتخانه را از کشور خارج کند.

در بخشی از این اطلاعیه آمده بود که “از آنجایی که استقرار عدالت در سراسر جهان و رعایت احترام ارزش‌های والای انسانی در تمام کشورها مورد توجه خاص جمهوری اسلامی ایران می‌باشد و اعتقادات و اعمال حکومت شیلی مغایر با این اصول است و دولت این کشور سال‌هاست که سیاست اختناق و سرکوب مردم شیلی را ادامه می‌دهد و این امر با مبانی و اصولی که دولت جمهوری اسلامی ایران بدان معتقد است منافات دارد و از آنجایی که پشتیبانی از تمام مستضعفان جهان از اصول سیاست دولت جمهوری اسلامی ایران است، لذا دولت جمهوری اسلامی ایران موجبی برای ادامه مناسبات سیاسی با حکومت شیلی ندید و به همین دلیلی تصمیم گرفت که از این تاریخ روابط سیاسی و کنسولی خود را با جمهوری شیلی قطع نماید. “

پینوشه تا سال ۱۹۹۰ بر مسند قدرت باقی ماند و بعد از آن قدرت را به پاتریسیو آیلوین، رئیس‌جمهوری که در انتخابات عمومی سال ۱۹۸۹ انتخاب شده بود سپرد.

از سرگیری روابط

در سال ۱۳۷۱ پس از این‌ که دولت پینوشه برکنار شد با برگزاری انتخابات ریاست جمهوری، بار دیگر شیلی شاهد استقرار دموکراسی جدید بود و به همین دلیل ایران در ۳۰ فروردین ۱۳۷۱ در مصوبه‌ای اجازه برقراری روابط سیاسی بین دولت جمهوری اسلامی ایران و شیلی را صادر کرد. در این مصوبه که به امضای حسن حبیبی، معاون اول وقت رئیس‌جمهور رسید، آمده بود که “هیئت وزیران بنا بر پیشنهاد وزارت امور خارجه تصویب کرد که این وزارتخانه مجاز است نسبت به برقراری روابط سیاسی بین دو کشور ایران و شیلی اقدام کند. “

در همان سال و به دنبال صدور اعلامیه مشترک دو کشور مبنی بر برقراری مجدد مناسبات دیپلماتیک، سفارت ایران در سانتیاگو افتتاح شد و هفت سال به صورت یک جانبه فعالیت داشت. اما در سال ۱۳۸۷ ایران تصمیم گرفت تعدادی از نمایندگی‌های خود در خارج از کشور از جمله سفارتش در شیلی را تعطیل کند. دولت شیلی در آن مقطع تلاش کرد تا تهران را از این تصمیم منصرف کند و برای این کار، وزیر معادن خود را به ایران فرستاد. سرخیو خیمنس، به همراه هیئتی تجاری و صنعتی به تهران آمد و پیام کتبی رئیس‌جمهور کشورش را به رئیس دولت اصلاحات تسلیم کرد.

با وجود این تلاش‌ها، فعالیت سفارت ایران در شیلی متوقف شد، اما بعد از مدتی تصمیم گرفته شد که سفیری ترددی به شیلی معرفی شود. این موضوع با استقبال سانتیاگو مواجه شد و در کمترین فاصله موافقت خود را اعلام کرد.

انتخاب سفیر در شیلی پس از ۳۵ سال

سرانجام ایران در سال ۱۳۸۵ بار دیگر تصمیم به اعزام سفیر مقیم و بازگشایی مجدد سفارت دائم در شیلی گرفت و در تاریخ شش تیرماه ۱۳۸۶ سفیر جدید ایران استوارنامه خود را به رئیس‌جمهور وقت شیلی ارائه داد و رسماً فعالیت خود را به عنوان سفیر مقیم آغاز کرد. در ۶ مرداد ۱۳۹۶ نیز میچله باچلت رئیس جمهور وقت شیلی، ایگناسیو یانوس مانسیا را به عنوان اولین سفیر شیلی در ایران پس از انقلاب معرفی کرد. در حال حاضر مسئولیت سفارت ایران در این کشور بر عهده کامبیز جلالی است.