از زمان مطرح شدن رسانه به عنوان یک علم که دستی در محافل علمی و پایی در بطن تحولات اجتماعی دارد، دیدگاه های گوناگونی در باب این که رسانه باید چه مسیری را در پیش بگیرد، مطرح شده است که مهمترین آن، مسئولیت اجتماعی است؛ به این معنا که رسانه باید در کنار کارکردهای مختلفی همچون اطلاع رسانی، آگاه سازی و حتی سرگرمی، برای خود، شان و جایگاهی تعریف کند که در ذیل آن بتواند، سهمی در بهتر شدن کیفیت زندگی شهروندان و نیل جامعه به سمت توسعه داشته باشد.

بدیهی است شناخت چند و چون این ماجرا، نیازمند در پیش گرفتن یک رویکرد علمی و نهادینه کردن (ایجاد ساختارهای پژوهشی) آن در فرآیند تولید و انتشار محتواست. با این مقدمه که شناخت دقیق الزامات توسعه در استان زنجان را موجب شده، در مجموعه فرهنگی مردم، تلاش کرده ایم ساختارهای بهینه و مطلوب توسعه را شناسایی کرده و در این راه اسیر روزمرگی ها نباشیم.

از نظر ما یکی از مسیرهای توسعه کارآمد، پایدار و سبز در اقلیم زنجان، توجه به بحث صنایع دستی هم به عنوان یک کالای فرهنگی با پیشینه غنی تاریخی و هم به عنوان یک صنعت با قابلیت تسخیر بازارهای جهانی است؛ و باز با همین پیشفرض بود که از سالیان قبل روزنامه «مردم نو»، در کنار توجه جدی به ظرفیت های توسعه ای صنایع دستی، با نگاهی آینده نگرانه، خود را به عنوان حامی «زنجان به عنوان شهر جهانی ملیله» شناسانده است. این عبارت دیرزمانی است بر تارک صفحه اول روزنامه می درخشد. اتفاقی که در روز پایانی هفته گذشته افتاد، از چندین جهت می تواند نقطه عطفی در صنعت و هنر صنایع دستی استان زنجان باشد.

استاد محسن یزدان شناس، هنرمند زنجانی که عمر شریف خود را صرف اعتلای هنر ملیله کاری کرده است، یک بار دیگر نام و آوازه این دیار هنرپرور و هنردوست را بر زبان ها جاری ساخت. آن گاه که پرده ها افتاد و اثر بی بدیل این هنرمند زبردست (جام بی قرار)، رخ بنمود، حیرت بود و تحسین. جامی که قرار ندارد، نشانه ای از دل ناآرام و بی قرار خالق خود است. کسی که برخلاف بسیاری از هم صنفان خود، هنوز هم کیفیت و هنر اصیل را به پول و مناسبات بازاری ترجیح می دهد. کسی که ترجیح می دهد به جای سری کاری و سرهم بندی کارخانه ای آثار خود به نیت درآمد بیشتر، عمر و جان خود را ذره به ذره در پای آن اندیشه نابی بریزد که از روح ناب و خالص اش سرچشمه می گیرد و در قامت اثری نفیس، جلوه گری می کند. پنجشنبه گذشته روز خاصی برای هنر زنجان بود و چه خوشوقت و کامران بودیم که در چنین لحظه ای آنجا بودیم و این اتفاق مبارک را به نظاره نشسته بودیم. زنجان ما پیش از آن که شهر سرب و روی و آلودگی و نفس های به شماره افتاده باشد، اقلیم هفت هنر و روح و طراوت و زندگی است. این زیبایی را پاس بداریم و در تبلیغ و ترویج آن بکوشیم.

جعفر محمدی/// سرمقاله روزنامه مردم نو، یکشنبه ۲۷ آبان