پیام ملت – هستند معلمانی که فراتر از وظایف سازمانی نسبت به دانش آموزانشان ایثار و فداکاری دارند، در هیاهوی معلمانی که به وضعیت معیشتی معترضند، هستند معلمانی که با همین آب باریکه ای که از راه تعلیم و تربیت عایدشان می شود دیگران را هم سهیم می کنند.

جشنواره های جلوه های معلمی برای دومین بار در تاریخ هشتم دی ماه برگزار شد و ثریا مطهرنیا، معلمی از غرب کشور برای دومین بار در این جشنواره برگزیده شد و از دست وزیر آموزش وپرورش لوح تقدیر گرفت.

او نه قدرت دارد نه ثروت، تنها دغدغه اش انسانیت است، برای راهی که او در پیش گرفته تنها می توان از واژه انسانیت استفاده کرد آن هم انسانیت به معنای واقعی نه از نوع شعاری که خیلی ها سر می  دهند. دردهای زیادی را از «بیجار گروس» شهرستان کوچکی که فقر در آنجا درجا زده است روایت می کند، برای فریاد دردهایش، گوش های زیادی هست که ترجیح می دهند نشنوند.

حمایت از ۹۴ دانش آموز بیمار و شناسایی ۲۲۰ دانش آموز بی بضاعت

۳۷ سال سن دارد، به اندازه تمام لحظه های زندگیش درد را دیده و با درد زندگی کرده است اما در این راه کم نیاورده است، تعداد ۹۰ دانش آموز بیمار و ۲۲۰ بی بضاعت را در شهرستان کوچک «بیجار گروس» تحت پوشش قرار داده، دانش آموزانی که خانواده آن ها دارا نیستند و رنج فقر را می کشند و نمی توانند برای درمان  و تحصیل جگرگوشه هایشان کاری کنند.

ثریا مطهرنیا هزینه درمان و تحصیل آن ها را گاهی از جیب خود گاهی با همراهی دیگر خیّرین تامین می کند. اولین دانش آموزی که این خانم معلم تحت پوشش قرار می دهد، سارا است او در ۷ ماهگی دچار سوختگی شده و ۷ انگشت خود را از دست داده است. درمان سارا تا ۱۴ سالگی ادامه دارد. اکنون او ۱۰ سال دارد و تاکنون ۲۲ جراحی فوق تخصصی انجام داده و یک هفته در میان برای درمان با خانم معلم فداکارش به تهران می آید در این ۴ سال که با مطهرنیا آشنا شده است خانم معلم پیگیر تمام کارهای درمانی او است.  تنها سارا نیست که  از مهربانی مطهرنیا بهره می برد بلکه ۹۴ دانش آموز بیمار دیگر نیز از الطاف این خانم معلم بهره مندند.

مسئولان گفتند از بس درد محرومیت دیده و شنیده ایم پوستمان کلفت شده است

«پست های الکترونیکی من پر از مکاتباتی است که با مسئولان کرده ام که می توانستند به بچه ها در تامین هزینه درمان، ایاب وذهاب، اسکان در تهران کمک کنند، متاسفانه اکثر آنها به من گفتند از بس از این دست مشکلات دیده یا شنیده ایم پوستمان کلفت شده است» این جملات ثریا مطهرنیا است که به خبرنگار مهر می گوید و با بغضی در گلو ادامه می دهد: من زمانی که کارهای درمان سارا را شروع کردم، مادرم سرطان گرفت اما حمایت از دانش آموزان را پشت گوش نینداختم، متاسفانه اکنون نیز خواهرم دچار بیماری سرطان شده است و ۵ دانش آموز هم دارم که با این بیماری درگیرند، بماند که خود نیز دچار ناراحتی قلبی شده ام، با وجود تمام این مشکلات با گریه بچه ها، گریه کردم، با خنده هایشان خندیدم اما پوستم کفلت نشد اما مسئولینی که می توانستند به بچه ها کمک کنند، خیلی راحت می گویند این مشکلات عادی شده و پوست کلفت شده اند. اگر فرزند خودشان نیز دچار مشکل شود آیا آن موقع هم می گویند، پوستشان کلفت شده است.

بیجار به اندازه هفت هزار سال قدمتش محروم است

مهاجرت در شهرستان بیجار به دلیل محرومیت هایی که در آنجا حاکم است، زیاد است و این معلم کردستانی می گوید بیجار به اندازه هفت هزار سال قدمتش محروم است و گرچه سالهاست از تبدیل شدن آن به شهرستان می گذرد اما هنوز محروم است.

 سالیان سال است که مسئولان راه اندازی یک خط راه آهن را وعده می دهند اما این وعده هیچ گاه محقق نشده است. اگر در این شهرستان اشتغال مولد و پایدار ایجاد شود، مهاجرت کمتر می شود و بیماری افراد به دلیل فقر تشدید نمی شود بلکه در همان ابتدا به فکر درمان می افتند، چون برخی از بیماری ها را می توان با صرف هزینه کمی درمان کرد اما به‌دلیل فقر خانواده ها، آنقدر این بیماری کهنه می شود که برای درمان آن نیاز به مبالغ هنگفتی است.

امکانات آموزشی ضعیف در بیجار گروس

مشکلاتی که معلمانی چون ثریا مطهرنیا با آن دست به گریبانند، به بیماری دانش آموزان و فقر خانواده های آنان خلاصه نمی شود. نبود مدارس و امکانات مناسب هم مورد دیگری است که این معلمان با آن دست به گریبانند. مشکل سرانه و کمبود اعتبار آموزش و پرورش گریبانگیر مدارس روستایی هم شده است و مدرسه این خانم معلم نیز با وجود تمام محرومیت ۴ سال است از دریافت سرانه بی نصیب است و مدرسه با کمک های مردمی اداره می شود.

مطهرنیا در این باره می گوید: متاسفانه مدارس ما از نظر امکانات آموزشی بسیار ضعیف است. مدرسه ما دیوار نداشت. با کمک مردم برای مدرسه دیوار ساختیم و بدون کمک آموزش و پرورش این مدرسه را بازسازی کردیم. ۲۰۰۰ جلد کتاب خریداری کردیم و در کتابخانه مدرسه گذاشتیم.

با ارائه طرح های خرگوشی و دادن هزینه های لاک پشتی آموزش وپرورش راه به جایی نمی برد

وی ادامه می دهد: نبود سرانه دانش آموزی، ناچیز بودن هزینه ایاب و ذهاب دانش آموزان روستایی و نبود توجه خاص به مدارس شبانه روزی موانعی برای رفع معضل بی سوادی است. مجلس شورای اسلامی و دولت باید به جایگاه آموزش و پرورش بیشتر توجه کنند. ارائه طرح های خرگوشی و دادن هزینه های لاک پشتی راهی به جایی نمی برد. نمایندگان مجلس شورای اسلامی باید تلاش کنند تا ردیف های بودجه ای وزارت آموزش وپرورش را افزایش دهند. تا زمانی که آموزش و پرورش را مصرفی بدانند، وضعیت همین است.

مسئولان قول دادند اما عمل نکردند

مطهرنیا تاکید می کند: محرومیت شهرستان  مرا آزار می دهد. با افراد زیادی برای کمک به دانش آموزانم تماس گرفته ام؛ از ریاست جمهوری گرفته تا دیگر مسئولان. همه قول هایی داده اند که هیچ کدام عملی نشده است. حتی با وزیر بهداشت هم صحبت کرده ام که تا کنون نتیجه ای نداشته است. کمیته امداد امام خمینی (ره) و بهزیستی نیز به ما کمکی نکردند حتی با وجود اینکه اصراری برای ملاقات داشتم اما این اتفاق هم نیفتاد.

مکاتبات ثریا با مسئولان همچنان ادامه دارد او امیدوار است برای مردم به ویژه دانش آموزان «بیجار گروس» کاری شود تا نقطه پایانی برای درجا زدن فقر در آن جا باشد نه اینکه تنها شاهد اهدای لوح های تقدیر به این معلم فداکار باشیم در حالی که بهترین تقدیر از این معلم همراهی و کمک به وی در راستای تحقق اهداف خیرخواهانه اش خواهد بود.

منبع : مهر