سعید فقیهی- در سال ۲۰۱۷ بیش از هشتاد روزنامه نگار و خبرنگارکشته شده اند که اغلب آنها در کشورهای مکزیک ،افغانستان ، عراق و سوریه به قتل رسیده اند.

آنچه مایه تعجب است، انتشارمحدود این اتفاق و بی اطلاعی مخاطبان جهانی رسانه هاست که با وجود سکانداری خبرنگاران در هدایت سامانه های انتقال خبر از انتشار خبر مرگ خودی های صنفی خودهم عاجز بوده اند!.

این همه در حالی است که پژواک های خبری حوادث معدن و مخاطرات پیش آمده برای کارگران معدن چنان جهان گسترند که گرمای جوشش وجدان های عمومی به غلیان آمده، سردی و  بی تفاوتی های احتمالی را در هاضمه خود ذوب و محو می کنند.

اتفاق و اتحاد معلول اهالی رسانه به اینجا ختم نشده و در صدای واحد برای مطالبات صنفی هم واجد اشکال اند؛ چه تحصن و اعتصاب خبرنگاران مانند بسیاری از اتفاقات نادر و شنیده نشده وجود خارجی ندارند.

در تعدی و ظلم به همکاران ژورنالیست نیز سنگ ها به فریاد می آیند، ولی از دوستان همکار صدایی بلند نمی شود.

خبرنگاران که خود در به وجود آوردن بنیان  عارضه های معنوی و رگ و مویرگ های اطلاع رسانی نقش برجسته ای داشته و دارند به  جانبی از انفعال غلتیده اند که سکوت صنفی به فقیرترین میراث آنها بدل شده است. ثبوت و تحقق اهداف صنفی و حیاتی خبرنگاران از سال های قبل تا به اکنون سوار بر موجی میرا به سوی عدم می رود؛ تو گویی از میراث گذشتگان بهره ای نبرده اند.

از آنچه در خلاصه آمد اهالی رسانه که همانند کوزه گران ، ظروف انتقال اطلاعات واخباررا می سازندو می آرایند خود در کوزه شکسته آب می خورند با این تفاوت که حتی کوزه گران هم در خرید ارزان نهاده های کارگاه و فروش گرانتر محصولات خود همصدا ومتفق اند.

شرح وتحلیل مطبوعات ورسانه ها و بازشناسی و بازتعریف  ظرفیت های ذی قیمت حرفه خبرنگاری وروزنامه نگاری و پاسخ به پرسش های کلان گستره زایش اطلاعات واخبار، مناسب ترین طریق تعزیز و تکریم خبرنگاران و مناسبت های مرتبط آنهاست چه آنها به رنج دیگران می رنجند ولی در مرگ خود آه هم نمی کشند.