نسرين رحيمى – سالهاست که حرفه ای خبرنگاری را یدک می کشم و خوب می دانم که اگر عشق و علاقه در کار نباشد، نمی توان لحظه ای پایبند آن شد.

کارش سخت و دشوار است، گرما و سرما نمی شناسد، اما دلگرم است به نوشتن. در ذهنش انبوهی از موضوع ها با هم کلنجار می روند، دید او با قشرهای دیگر جامعه متفاوت است، او باید کنکاش و جستجوگر باشد و از لابلای تمامی اتفاقاتی که ممکن است همه از کنار آن بی تفاوت بگذرند، خبری بسازد به وسعت و گستره جامعه.

در جلسات و همایش ها تنها اوست که باید چشم و گوش بینا و شنوا داشته باشد، با دقت بشنود و با دقت یادداشت برداری کند، یک لحظه غفلت از مطالب سخنران، رشته افکارش را پاره می کند و اما هنوز مشتاقانه کار می کند صرف نظر از مخاطرات و کاستی های که او را تهدید می کنند.

با فرارسیدن هفدهم مرداد هر سال، این خبرنگاران هستند که تیتر یک رسانه ها می شوند، خبرنگارانی که هر روز خوراک رسانه ها را تامین کرده و در آگاهی بخشیدن به افکار عمومی و جامعه نقش غیرقابل انکاری را ایفا می کنند. از این رو رسیدگی به مشکلات این گروه که همیشه در پشت صحنه خبرها و وقایع جامعه و شهر خود هستند، ضروری به نظر می رسد.

خبرنگاری سکه‌ای است که دو رو دارد، این شغل در عین اینکه پر از هیجان، اشتیاق و در یک کلمه دنیایی دست نیافتنی است؛ اما همیشه خطر و استرس را به همراه خود دارد.

از آنجا که زن مبداء تربیت و خاستگاه انسانیت یک فرد است. ورود زنان به این حرفه می‌تواند از جهتی موثر و فرهنگساز در جامعه و از جهتی مضر و دردسرساز در خانواده باشد؛ چرا که اگر زنان ما نقش اصلی خود را در خانه به خوبی ایفا کنند.

انسان‌های پاک، توانمند و مفید به جامعه تحویل می‌دهند؛ اما اگر این نقش را رها کنند مشکلات و معضلات زیادی گریبان‌گیر جامعه می‌شود.

نداشتن ساعات کاری مشخص، استرس و تنش‌های عصبی از جمله موارد ریز و درشتی هستند که یک بانوی خبرنگار در روز با آن درگیر است، آسیب‌هایی که شاید کمتر زنی را توان تحمل آن باشد.

از اجحاف‌هایی که در حق  بانوان خبرنگار می‌شود، این است که در برخی خبرگزاری‌ها و مطبوعات، حقوق و مزایای یکسانی برای خانم و آقا در نظر نمی‌گیرند.

طولانی شدن برخی از برنامه‌ها، نداشتن ساعت و زمان‌بندی مشخص، نبود جایگاه ثابت برای خبرنگاران، نداشتن حقوق و مزایای کافی و بیمه از مشکلات کلی خبرنگاران است. متاسفانه زنان در عرصه رسانه مجبورند در فضایی کار کنند که فرمول آن را مردان طراحی کرده‌اند.

خبرنگاران در زمین خودی گل می‌خورند، یعنی نه قانون گذار مطبوعاتی به فکر احقاق حقوق آن هاست و نه پیشکسوتان این عرصه!. عدم احساس امنیت شغلی، میزان درآمد حداقلی نسبت به سختی کار، عدم عدالت جنسیتی، خلاء حمایتی از جانب قانون مطبوعات، نداشتن صنف فعال و منسجم، ورود بدون ضابطه افراد به عرصه خبر و عدم رعایت منشور اخلاقی از جمله مهم‌ترین دغدغه‌های خبرنگاران زن و مرد حرفه‌ای است.

ورود سهل و آسان غیرحرفه‌ای‌ها به عرصه خبر و نبود گزینش‌های لازم برای ورود به این حرفه شرایطی را فراهم آورده است که متاسفانه با رسانه‌هایی که خبرهای غیراستاندارد تولید و چاپ می‌کنند، هیچ برخوردی نمی‌شود.

همچنین حقوق پایین خبرنگاران با تحصیلات تکمیلی و سابقه کار بالا و نبود بیمه دایم و سختی کار همگی ازجمله مشکلات این صنف است و همچنین نداشتن موقعیتی فراسازمانی که بتوانند از مدیران مسئول متخلف شکایت کنند، از دیگر معضل های این قشر است.

وجود خلاء قانونی برای احقاق حقوق خبرنگار را می‌توان مهم‌ترین چالش پیش روی خبرنگاری دانست؛ به طوری که اگر به قانون مطبوعات خود نگاهی بیندازیم، می‌بینیم که یک فصل آن افتاده و آن حقوق خبرنگاران است!.

هر بار که مسئولان جا به جا می شوند و کرسی مسئولیت از دیگران می گیرند، وعده های زیادی برای رفع مشکل خبرنگاران می دهند؛ اما به آن ها عمل نمی‌شود.

چند سال گذشته بحث وام مسکن ۸۰ میلیونی برای خبرنگاران، بیمه دندانپزشکی، وام خودرو از سوی مسئولان مربوطه مطرح شد؛ اما در این خصوص پیگیری صورت نگرفت و معلوم نیست، سرانجام آن چه شد.

امتیازهایی که حق خبرنگاران و به نام آن‌ها است یا اصلا به دست خبرنگاران نمی‌رسد یا خبرنگاران با سختی و دشواری‌های زیادی آن‌ها را به دست می‌آورند، در حالی که بسیاری از افراد که اصلا خبرنگار نیستند، با استفاده از ارتباطاتی خاص به راحتی و بی‌هیچ دردسری صاحب آن امتیاز می‌شوند؛ این‌ها مواردی هستند که سعه صدر می‌خواهد و خبرنگاران در مورد آن‌ها انتظار دارند همچون مشاغل دیگر حمایت شوند.

مدیران مسئولی هستند که حقوق خبرنگاران را به راحتی تضییع می‌کنند، خبرنگار را بیمه کرده و تمامی حق بیمه او را از حقوقش کم می‌کنند و در بسیاری از موارد با خونسردی تمام برای وضعیت شغلی خبرنگار تصمیم‌گیری می‌کنند و در همه موارد منافع شخصی و رسانه خود را در اولویت قرار می‌دهند و باز هم این خبرنگار است که شاهد حقوق از دست رفته‌اش است و نگران از ادامه راهی که هیچ نمی‌داند پایانش کجاست؟. نه بیمه‌ای که به بازنشستگی ختم شود و نه درآمدی که امید داشته باشد، در آینده می‌شود آب باریکه‌ای برای ادامه زندگی‌اش.

بالاتر از نداشتن امنیت شغلی و نبود امکانات لازم برای تهیه خبر، ارزش دادن به جایگاه و ارج نهادن به شخصیت خبرنگار است که در بسیاری از موارد مورد توجه مسئولان و دست‌اندرکاران عرصه مطبوعات قرار نمی‌گیرد و این در حالی است که خبرنگاران اگر دغدغه‌های شغلی نداشته باشند و از لحاظ مالی تامین باشند در آن صورت می‌توانند به وظایف حرفه‌ای خود به خوبی عمل کنند.