فرید حائری- قلم؛ هرکس با هر دیدگاه و جایگاهی به شکل خاصی از قلم استفاده می‌کند.
دانش‌آموزان قلم به دست‌ می‌گیرند تا الفبای زندگی را بیاموزند‌. محققان قلم را برای ثبت یافته‌های خود به کار می‌‌گیرند.

شعرا با قلم پیوند زیبای لطافت یک‌ طبیعت را با عشق معبود به تصویر می‌کشند. حتی آدم‌ها می‌توانند با همین قلم امضایی بیندازند، پای قباله‌ای برای یک عمر زندگی یا اینکه زندگی دوباره‌ای به انسانی ببخشند.

اما وقتی به عنوان یک خبرنگار قلم به دست می‌گیری، دیگر نمی‌توانی جام مستی سر بکشی و از زلف یار و ابروی کمان دلدار بگویی تا به مذاق عشاق خوش بیاید؛ باید وجدان جامعه را بیدار کنی تا همگان بدانند که عده‌ای در روزگار متزلزل کار و بیکاری شب‌ها را با کابوس شرمندگی برای تکه نانی سر سفره می‌خوابند.
باید آن قدر جوهر وجود خویش را از معرفت لبریز کنی تا در میان حقایق ذره‌ای تردید نداشته باشی و آن هنگام که در سفره‌های مقام‌های عالی رتبه همه نگاه‌ها به پیاده شدن مسئولی از هواپیما است یا مشغول سلفی گرفتن ‌هستند تو ‌نگاه‌های منتظر کودکی را ببینی که در خیابان‌ها بدون هیچ تصویری از آینده خود فقط به دنبال مشتری برای آدامس و گل‌های خود است.
وقتی در قرآن به قلم سوگند یاد شده این رسالت خبرنگار را برای رساندن صدای همه آن‌هایی که در روزگار ماشینی گم شدند را بیشتر می‌کند.