زهرا عبداللهی دهکی- نيمه هاي مرداد است و گرما امان مان را بريده، اين روزها دعوت مسئولان كمي بيشتر شده ، چه خبر است ؟؟!! يادم آمد، ١٧ مرداد نزديك است . چند روزي است، دوستانم تماس مي گيرند و مي خواهند مصاحبه كنند، مي گويم حرفي نمانده.

همه را خوب مي دانيم و مي دانند ، براي كه و براي چه هر سال تكرارش كنيم، اما باز ته دل خوشحالم كه حداقل روزي هست به ناممان كه مسئولان دوباره بنشينند و برايمان از دردهاي خودشان بگويند . هر سال همين است ، روز ماست؛ اما باز شنونده ايم. تبريكاتشان ديگر به دلم نمي چسبد، به گذشته كه مي نگرم فقط يك بار نگهبان اداره ايي به من تبريك گفت آن هم از ته دل و چقدر شاد و مسرور شدم و هنوز شيريني آن در دلم مانده.

ساليان سال است. تمام هم و غم مان گوش دادن به دردهاي كوچك و بزرگ مردم است، قبلترها انگار دردها كوچك تر بود و زودتر حلش مي كرديم؛ اما اين روزها دردها يا خيلي بزرگند يا خيلي زياد.

خسته ايم!. همه مان خسته ايم. دوستانم را مي بينم، ديگر هيچ لبخندي واقعي نيست. همين امروز ياد سفرهاي گاه و بيگاه خودمان با يك وزير يا استاندار يا مسول فلان اداره افتادم، با هر شادي كوچكي مي خنديديم و با كوچك ترين دردي اشكمان سرازير بود.

اين روزها خاطرات زيادي از جلو چشمانم رژه مي روند. ياد عروسي يك پيرمرد و پيرزن در خانه سالمندان لبخندم را دو چندان مي كند. يادم مياد يك بار جلو پاساژ فردوسي با تلفن يك فرد ناشناس ساعت ها منتظر انفجار يك بمب بوديم؛ اما سر آخر مشخص شد، همه مان سركاريم.

ياد روزي مي افتم كه يك راننده اتوبوس از دكل اتوبوسراني به قصد خودكشي بالا رفته بود و ساعت ها زير دكل نشستيم ، خدا را شكر اتفاق بدي نيفتاد.

خاطرات ١٣ ساله ي من از شغلي كه عاشق لحظه لحظه اش بوده ام ، هيچ گاه از ذهنم پاك نخواهد شد.

پشيمان نيستم؛ اما اين روزها دلگيرم.

از بي مهري ها دلگيرم. اما مي دانم با همه ي پستي ها و بلندي ها  ١٧ مرداد روز ماست . بايد خودمان را ياد كنيم.