پیام ملّت – ورزشکاری که به صراحت و صداقت کلام د ربین ورزشکاران معروف است. از منطقه ورزشکارخیز سرچشمه زنجان است. طبع بلند او در رسیدگی به وضعیت دانش آموزان دختر محروم و بی بضاعت زبانزد خاص و عام است.

بنده بهجت خاتمی در سال ۱۳۳۰ شمسی در زنجان محله سرچشمه به دنیا آمدم. نام پدرم جهانگیر و نام مادرم عشرت است و ششمین فرزند خانواده هستم. در بین دخترهای خانواده علاقه زیادی به ورزش داشتم. درآن زمان کوچه ما بن بست بود. با بچه های محل جمع می شدیم و در کوچه بازی می کردیم . هیچ وقت از فعالیت و تحرک خسته نمی شدم. از آنجایی که برادرانم ورزشکار بودند، من از خردسالی به ورزش علاقه مند شدم و شخصیت ورزشکاری را دوست داشتم.یکی از برادرانم دروازه بان بود ویکی دیگر دوومیدانی کار می کرد.

از اول دبیرستان ورزش را به صورت جدی شروع کردم. دبیر ورزش ما آقای (عیسی رهبری)و بعد (خانم موسوی) بودند. امکانات ورزشی نبود در دبیرستان (شاهدخت) که یک خانه قدیمی در محل پایانه اتوبوسرانی۷ تیر فعلی تحصیل می کردم.

ورزش ما در دبیرستان پینگ پونگ بود و والیبال بود.چون به والیبال علاقه داشتم، بیشتر مواقع مدرسه که تعطیل می شد با آقای رهبری تمرین والیبال می کردیم. حتی در زمستان ها برف حیاط را پارو می کردیم تا بتوانیم بازی کنیم.

تا اینکه سالن تختی در چهارراه پایین افتتاح شد و برای تمرین آنجا می رفتیم.سالن تختی مشکلات خودش را داشت. بیشتر تمرینات با بی نظمی انجام می شد، زیرا هر بار برای تمرین می رفتیم برنامه جدیدی در سالن در حال انجام بود که ربطی به ورزش نداشت و به زحمت سالن را برای تمرین هماهنگ می کردیم.

به طورکلی برای ورزش خانم ها چندان اهمیت داده نمی شد، به همین خاطر برای اینکه محلی برای تمرین پیدا کنیم خیلی عذاب می کشیدیم. اگر مدیران دبیرستان ها موافقت می کردند در زمین های آسفالت (دبیرستان «آزرم یا شاهدخت»)تمرین می کردیم.

برگزاری مسابقات مانند امروز نبود که بین مدارس ودبیرستان باشد. سال ۱۳۴۶ برای اولین بار جهت انجام مسابقات منطقه ۹ عازم تهران شدیم که  مسابقات آموزشگاهی در رده دختران و پسران با هم برگزار می شد.

در آن مسابقات تفاوت تیم های تهران که از امکانات بیشتری برخوردار بودند با شهرستانی ها کاملا مشهود بود. هم تیمی های من خانم ها انگورانی، عطایی، قماشچی، آرامش   و غیره بودند و مربی تیم سرکار خانم موسوی.

از مربیان خوب و زحمتکشی که ورزش وپیشرفت آن در این شهر را باید مدیون زحمات  آنها دانست، مرحوم آقای مسعود نوروزیان ،آقای ایپکچی و آقای انگورانی و آقای شرفی بودند.

 یک سال با تشویق آقای ایپکچی به مسابقات دوومیدانی در رشته پرتاب وزنه و پرتاب دیسک اعزام شدم و با تمرینات  فشرده ای که انجام دادم و با راهنمایی های آقای ایپکچی توانستم مدال هم بیاورم.

پس از اتمام تحصیل در دانشسرا به استخدام آموزش و پرورش درآمدم. چون ورزشکار بودم و علاقه زیادی به ورزش داشتم پس از یک سال تدریس در کلاس از سال دوم در مدارس راهنمایی به عنوان معلم ورزش مشغول به کار شدم و در این دوران بعد از تعطیلی مدارس در دوره های مربیگری شرکت کردم و مدرک مربیگری را گرفتم.

همه آموخته هایم را مدیون مربیان زنجانی خودم هستم که حق استادی بر گردنم دارند و با اینکه در این کلاس ها مدرسانی از کشور های دیگر نیز می آمدند، ولی زحمات آموخته های مربیان ما با امکانات بسیار کمی که داشتند خیلی بهتر و دلسوزانه تر از آن ها بود.

پس از اینکه معلم ورزش شدم. کلاس ورزش را خیلی جدی گرفتم و اهمیت می دادم و به گونه ای رفتار می کردم که مدیر مدرسه و دانش آموزان ساعت ورزش را جدی بگیرند.

هر سال مسابقات آموزشگاهی برگزار می شد و برای شرکت دانش آموزان اصرار داشتم و علاقه مند بودم، بچه ها شرکت کنند و با شرکت بچه ها در خانواده های آنان نیز به ورزش کردن بچه هایشان مخصوصا دختران اهمیت بدهند. در کنار ورزش به بهداشت بچه ها هم اهمیت می دادم. برای همین بیشتر اوقات که بیکار بودم و کلاس نداشتم به شکل های مختلف در رعایت بهداشت به بچه ها کمک می کردم.

در کلاس های داوری والیبال و مینی بسکتبال شرکت کردم و مدرک داوری آن دو رشته را نیز اخذ کردم.

پس از بازنشستگی ،ورزش را برای سلامتی و علاقه ای که دارم، ادامه می دهم و از این که ورزشکار شدم و در راه کسب علم ورزش بودم ،خرسندم. زیرا ورزشکار بودن برای من باعث شد فرزندانم نیز به ورزش روی آورند و در رشته های مختلف ورزشی فعالیت کنند.

۱۱۰/ق