شهرزاد محتشم – همه ی ما گاهی در سایه ای ناشناخته از ترس هایمان منتظر می مانیم و همیشه از دور تمام زیبایی ها را تحسین خواهیم کرد، اما به راستی چگونه زندگانی خواهد بود از دور تنها تشویق کردن و رویا ساختن. تفاوت رویا تا رویا ، آسمان تا زمین است و مفهوم این دو را تنها زمانی خواهیم یافت که به دیگری مشرف شویم.

من حتی اسم خودم را زیر سایه به درستی نمی توانم، بخوانم و تو از من انتظار درک عمیق خواهی داشت.

از خودم و از تو. حال که ما با سایه های خود درگیریم. با توهم زیبای لذت بردن، غرور، عشق، رنج و هر آنچه که ضد آن در مقابل خورشید منتظر ماست تا با آن روبرو شویم. با نقطه مقابل خودمان.

همان خودی که برایش سال ها تلاش کرده ایم و این اسف بار است. این یعنی مرگ رویا . مرگ قلب ها و در آخر چون جسدی متحرک بودن در میان انسان ها و شاید مرگ واقعی .

سال ها ذهنم را درگیر این مسائل کردم که چرا در سایه ام و هر چقدر عمیق تر می شوم، انگار سایه ها غلیظ تر می شوند و در این میان منی رنجورتر از همیشه.

من خودم را به چالش کشاندم و این راهی بود برای رهایی از شر سایه هایم. به تلاطم کشیدم، برای تخریب افکاری که چون آهن به دور خودم پیچیده بودم، افکاری که به مانند پیله ای تنیده در لایه بیرونی ام بود و انگار زمان می خواستم تا از شرشان رهایی یابم.

گاهی شاید به درون گردابی عظیم افتادم و اشک ریختم به عجز رسیدم، بارها تسلیم شدم و گویی در این میان چیزی درون من بیدار می شد و هنوز با هر اتفاق به رشد خود ادامه می دهد.

یاد گرفتم و یاد گرفتم به سایه ها بهایی بیشتر از یک چرت زدن کوتاه ندهم همچون کافه ی دنجی در گذرگاهی پر خطر و سراسر لذت و یاد گرفته ام در حریمم انسانی را سایه نکنم که متعفن ترین خواهد بود و از حرکت باز خواهی ایستاد . به راستی امنیت مرگبار خواهد بود وقتی که طبیعت ما وحشی ست. غرور احمقانه خواهد بود.

 وقتی در طبیعت مصداقی ندارد و هر آنچه که ما خودمان را با آن تعریف می کنیم تنها برای ما وجود نخواهد داشت. به آفتاب بازگشتن زیباست با هر غروب چیزی در من به انتها می رسد و دوباره با طلوع جان خواهد گرفت.

۱۱۰/ق