پیام ملّت ؛ زینب سودی – شاید بتوان گفت جامعه پذیری از اساسی ترین بحران های جامعه ایرانی است. حداقل در مورد کرونا به گونه ای است که نه حاکمیت تاکنون توان جامعه پذیر کردن مردم را داشته و نه مردم حرف شنوی از حاکمیت دارند.

در زمانی که تریبون های رسمی و غیر رسمی از مردم می خواهند که در خانه بمانند مردم خود را به بی توجهی می زنند و خطر ویروس را جدی نمی گیرند.

این عدم توجه به هشدار های مکرر در رابطه با در خانه ماندن، نشانه عدم تعلق خاطر به جامعه است. تعلق خاطری که حس مسئولیت و محبت میان فرد و جامعه را می آفریند. این بی تفاوتی اجتماعی خطرناک است. از سویی تناقض در درون حاکمیت در حدی است که در اوج بحران کرونا بحث افتتاح آزاد راه تهران – شمال مطرح می شود. ظاهراً فعلا وقت دعوای سیاسی و اثبات ناکارآمدی نیست.

به هرحال مسئولیت و مدیریت این موضوع چه خوب و چه بد به اینجا رسیده است و تنها راه در امان ماندن از این بیماری نزد خودمان است.

آنچه به هرقیمت امروز مهم است،در خانه ماندن مردم و قطع زنجیره انتقال این ویروس است. مردم باید حداقل دوهفته این بی تفاوتی اجتماعی را کنار بگذارند.

شیوع کرونا نشان داد رویه معمول، تنها راه زندگی نیست و تغییر این رویه و روش ها حتی مناسک دینی و آداب و رسوم سنتی به معنای تعطیلی آنها نیست.حالا که امکان آموزش از راه دور ، انجام امور بانکی و خرید ملزومات از راه دور امکان پذیر است چرا دید و بازدید نوروز از راه دور ممکن نباشد؟ حالا که بیش از پیش امکان ارتباط با عزیزانمان از راه دور در کنار مسئولیت اجتماعی در قبال این ویروس قرار گرفته، دیگر شک و تردید چرا؟

امسال عید را در خانه می مانیم چون پای مصلحتی بزرگتر یعنی سلامت مان در میان است. امروز هرکدام از ما با پذیرش مسئولیت خود می تواند نقش اساسی در قطع زنجیره انتقال داشته باشد.

شرایط برپاشده به ما یادآوری می کند که سلامت تک تک ما در گرو مشارکت و مراقبتمان از یکدیگر است و زندگی هر شخصی تنها مربوط به خودش نیست . بلکه پیرامون او از اعضای خانواده گرفته تا محیط بیرونی به واسطه ارتباطی که افراد باهم دارند به هم مرتبط است.

شاید هر بار حضور بی دلیل ما در بیرون خانه سبب از دنیا رفتن عزیزی شود و شاید هم به واسطه مهربانی و مسئولیت پذیری ما در خانه نشستن، عزیزی در کنار خانواده اش سالم بماند. امروز تک تک ما سربازان سلامت جامعه ایم. همراه شو تا زنده بمانیم .