به گزارش «پایگاه خبری- تحلیلی پیام ملّت» و به نقل از ایمنا، در چند دهه اخیر سبک زندگی بشر معماران را به لزوم ایجاد پیوند دوباره طبیعت با زندگی شهری و طراحی ساختمان‌هایی سوق داده است که جوابگوی تمام نیازهای ساکنان باشد. تولید محصولات کشاورزی در بافت شهر نه تنها مردم را به تولید محصولات غذایی ترغیب می‌کند، بلکه امنیت غذایی را برای یک شهر به ارمغان می‌آورد. پیوند بسیار عمیقی بین آغاز کشاورزی و تولد معماری وجود دارد چرا که شهرها به وسیله ارتباطشان با غذا شکل گرفته است.

آغاز کشاورزی به نوعی پایان شکارچی بودن انسان را رقم زد و تولید غلات به ثبات سکونت مردم در یک منطقه منجر شد. مزرعه‌داری و سکونت با هم مرتبط بود؛ کمبود دسترسی به وسایل حمل و نقل جهت تهیه مواد غذایی و نبود یخچال برای تازه نگه داشتن مواد غذایی منجر به نزدیکی محل سکونت و زمین کشاورزی شد. به همین دلیل، مردم در شهرها در نزدیک‌ترین محل به زمین‌های قابل کشت سکونت گزیدند و از نقل مکان به سایر نقاط پیشگیری کردند و آنجا بود که زندگی شهری شکل گرفت.

هنوز هم می‌توان از طریق نقشه‌های شهری و نام خیابان‌ها ارتباط بین غذا و پیدایش زندگی شهری را کشف کرد. در نزدیکی رود تیمز در لندن، خیابان‌ها اغلب نام‌هایی خوراکی نظیر “تپه غلات” و “خیابان ماهی” دارد چرا که رودخانه غلات و غذاهای دریایی را برای مردم تأمین می‌کند و این در حالی است که بخش‌های شمالی پایتخت انگلستان پس از تولید گوشت نامگذاری شد چرا که حیوانات قبل از ذبح شدن به شهرها آمدند.

اختراع خط آهن، یخچال و پاستوریزه کردن سیستم انتقال مواد خوراکی را متحول کرد بنابراین، دیگر ضرورتی برای نزدیکی محل زندگی به زمین‌های کشاورزی وجود نداشت. ظهور وسایل حمل و نقل باعث شد انسان با صرف کمترین زمان ممکن بیشترین مسافت را برای تهیه مواد خوراکی خود طی کند و اختراع یخچال باعث شد همیشه به غذای سالم و تازه دسترسی داشته باشد. بنابراین، وجود زمین‌های کشاورزی در شهر کم کم اهمیت خود را از دست داد و جایش به حومه‌های شهری کشیده شد و وجود مزرعه‌های شهری به تدریج در میان مردم بی‌ارزش شد.

در این برهه از زمان قطع ارتباط شهرنشینان با تولید غذا فضاهای شهری را به طور چشمگیری متحول کرد؛ دیگر خبری از زمین‌های کشاورزی در بافت شهری نبود و ارتباط انسان با طبیعت روز به روز کاهش می‌یافت. ظهور زندگی در آسمان‌خراش‌ها باعث شد انسان برای همیشه از محیط زیست اطراف خود دور شود و به زندگی صنعتی عادت کند.

مشکلی که این روزها بشر با آن دست و پنجه نرم می‌کند این است که تولید مواد غذایی در حال پایان دادن به منابع طبیعی است؛ فعالیت‌های کشاورزی بیش از یک سوم زمین‌های کره زمین را اشغال کرده است و تولید محصول منجر به جنگل‌زدایی بیش از ۴۰ درصد از کل بیشه‌زارهای جهانی شده است، ۷۰ درصد از آب مصرفی را مورد استفاده قرار می‌دهد و تقریباً یک سوم کل گازهای گلخانه‌ای را منتشر می‌کند. این در حالی است که این روزها بافت شهری مملو از آسمان خراش‌های بتنی است و کشاورزی سهمی در زندگی شهری ندارد.

پیش‌بینی شده است که تا سال ۲۰۵۰ بیش از ۸۰ درصد مواد غذایی توسط انسان‌ها به مصرف برسد و این یعنی انسان در آینده با کمبود شدید غذا مواجه خواهد بود. بنابراین لازم است معماران دست به ایده‌پردازی بزنند و دست کم برای حل بحران غذایی یک بار دیگر وجود مزارع کشاورزی را در بافت شهری بگنجانند.

در یک دهه اخیر ساکنان شهری تلاش کرده‌اند در فضاهایی نظیر بالکن خانه‌ها و فضاهای خالی بین ساختمان‌های خود به تولید محصولات کشاورزی بپردازند. برخی حتی در پشت بام خانه‌های خود محصولات کشاورزی پرورش می‌دهند و حتی باغ‌هایی عمودی بر نمای ساختمان‌ها ایجاد کرده‌اند. وجود مزارع شهری مزایای بسیاری دارد که از مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به رونق اقتصادی در نتیجه فروش محصولات کشاورزی در یک منطقه، کاهش فاسد شدن مواد غذایی به واسطه کم شدن مسافت تحویل محصول و کاهش نیاز به بسته‌بندی مواد غذایی، سوخت برای انتقال محصولات و انرژی برای نگهداری مواد در یخچال اشاره کرد.

ایجاد باغ‌های عمودی بدون شک بهترین ایده برای تولید محصولات کشاورزی خواهد بود؛ در این روش بدون اشغال کردن زمین و تنها در نمای ساختمان‌ها می‌توان بیشترین محصول ممکن را تولید کرد و به علاوه به جنگ با آلودگی هوا و تغییرات اقلیمی در محیط اطراف سازه رفت. علاوه بر این باغ‌های عمودی امکان پرورش چندین محصول را در کنار هم فراهم می‌آورد. به این صورت که ساختمان‌ها با ایجاد میزان زیادی گرما و انرژی امکان پرورش محصولاتی نظیر سیب‌زمینی، بادام زمینی و لوبیا را افزایش می‌دهد و مهم‌تر از همه اینکه هوای داخل و اطراف ساختمان را تصفیه می‌کند و کاهش دمای کره زمین را در پی دارد.