زینب سودی- می‌گویند زندگی مدرن، تنهایی را اقتضاء می‌کند. با همین یک جمله می‌توان شکاف میان تعاملات اجتماعی و تنهایی نه به‌عنوان یک عارضه بلکه به‌عنوان یک انتخاب را  توضیح داد و شاید هم  قبول کرد.با این مقدمهافزایش کافه‌هایی که در مرکز شهر صبحانه ارائه می‌کنند هم قابل‌پذیرش است . آدم را به‌تنهایی صبحانه خوردن دعوت می‌کنند. 

تاکمی قبل از این معمولاً صبح زود کمتر جایی باز بود جز کله‌پاچه‌ای‌ها و بعضی قهوه‌خانه‌ها که صبحانه هم داشتند و  مشتریان خودشان رادارند . اما این روزها آنچه صبح‌ها به چشم می‌خورد قهوه و بار صبحانه‌های سرپایی است. حداقل تاکنون صبحانه برای ما در خانواده معنا داشت اما هر چه بیشتر می‌گذرد بیشتر همه‌چیز ما را به بیرون از خانه دعوت می‌کند.

وقتی تنهایی انتخاب افراد باشد یعنی آدم‌ها دنبال معنای جدیدی از خود و در درون خود می‌گردند. پیش‌ازاین در سلیقه و فرهنگ غذایی ما ایرانی‌ها تمایل به همراهی با جمع،  اصل بود. البته شاید هم نتوان این را به‌حساب انتخاب آن‌ها گذاشت چون اساساً خیلی از واقعیت و آنچه که از خانواده قدیمی در ایران تصور می‌شود، تصویر دقیقی نیست  و می‌توان گفت آن موقع هم  قدرت انتخابی نبود. اما گویا امروز حق انتخاب در پس این تحولات مدرن، احتمال انتخاب گزینه تنهاییِ اختیاری را هم بالابرده است که می‌توان آن را نتیجه رشد فردیت و موضوعیت یافتن فردیت دانست  که  این انتخاب را به فرد می‌دهد که جدا از خانواده غذا بخورد و در وعده‌های غذایی کنار خانواده نباشد، هرچند اگر زندگی ما با غذا خوردن دسته‌جمعی عجین بوده باشد،حالا به اینجا یعنی  تغییر مکان غذا خوردن به فضاهای بسته و تک‌نفره یا دونفره رسیده است.
غذای فوری تبدیل به نمادی از زندگی مدرن شده‌اند و خانواده در این مورد حداقل در معنای خودش دچار تحول شده است و یا حتی از مفهوم خودش دور شده است. باید تا حدودی قبول کرد که تنهایی انتخاب افراد شده است و نوعی از پرداختن به خویشتن و با درون خود تنها بودن و به خود پرداختن تبدیل به خواسته افراد شده  است که گویا گریزی از آن نیست.