بالاخره سال ۱۴۰۲ با فراز و نشیبش به پایان رسید. بگذریم از اینکه گذر عمر دیگر روزشماری نیست، بلکه سال از پی سال می گذرد. شاید مهم ترین اتفاق امسال از حیث مسائل داخلی ، همین  انتخابات مجلس بود که از ابتدای سال، دولت و سیاست مداران مشغول آن بودند. انتخاباتی که به هر صورت با مخالفان و موافقان، برنده و بازنده های آن به پایان رسید. البته بحث در خصوص انتخابات زیاد است، ولی خلاصه اش  این که نمایندگی مجلس برای قالتاق هاخیلی بیشتر از آنچه ما فکرش را می کنیم می ارزد.

اما امسال را اگر از حیث اتفاقات خوب و بدش بنگریم، تا قبل از مهرماه شاید بتوان موارد متعددی را بر شمرد به اضافه همه اتفاقات خوب و بدی که در زندگی شخصی افراد افتاده، چه اینکه اتفاقاتی در حال افتادن است که باز هم زندگی اجتماعی ما را تحت تاثیر قرار خواهد داد. سرمایه اجتماعی، انسجام و احساس تعلق ملّت به هم، در حال تهدید است و آنچه نداریمش، سکوت وعدم احساس مسئولیت اصحاب علوم انسانی در میانه میدان است. بگذریم!

اما بعد از ۱۵ مهرماه، دنیا روی دیگری به ما نشان داد که تاقبلش هزاربار در خیالمان مهال می انگاشتیم.

آنچه از امسال نه فقط برای ما که برای همه دنیا و آیندگان به یاد خواهد ماند این است که ۱۴۰۲در حالی به پایان می رسد که دنیا به قبل و بعد از ۷ اکتبر  (۱۵ مهرماه) تقسیم شده است. سال ۱۴۰۲ دارد تمام می شود درحالی که تا همین تاریخ و در همین چندماه، بیش از ۳۱ هزار انسان، امید و آینده به دست اسرائیل کشته شدند و ما فقط تماشا کردیم.

از امسال به بعد هر وقت خواستیم از «انسان» حرف بزنیم، احتیاط می کنیم.