هرچند در سال‌های اخیر به دنبال رشد آگاهی‌های عمومی، آگاهی از کمبودها و محرومیت‌های شهری برای زنان نیز موضوع بسیاری از بحث‌ها و محافل مدیریت شهری شده است و مدیریت شهری را در لزوم تأمین نیازهای همه شهروندان به چالش کشیده است اما همان‌طور که به نظر می‌رسد هنوز حتی صحبت از ایمنی حرکتی و احساس ناامنی ناشی از عدم توجه به نگرانی‌های زنان در استفاده از امکانات شهری برای برخی تازگی دارد و شاید هم غیرقابل‌پذیرش است. درحالی‌که تاکنون به دلیل نبود یا کمبود امکانات مناسب برای آسایش و امنیت زنان در فضاهای شهری بیش‌تر زنان در عمل از حضور در آن‌ها محروم مانده‌اند.

یکی از موضوعات مهم برای زنان در فضاهای شهری نیاز به امنیت به‌ویژه در شب و نقاط خلوت است. زنان بیشتر از مردان متکی به حمل‌ونقل عمومی و حرکت پیاده هستند که نیازمند انتظار کشیدن آن‌ها در ایستگاه‌های دور و خلوت اتوبوس‌ها است که باعث ترس و نگرانی آنان است. آن‌ها در هنگام رانندگی با خودروی شخصی هنگام تصادف یا خرابی اتومبیل در مکان‌های خلوت با خطر و ناامنی روبرو هستند. پارکینگ‌های عمومی و چندطبقه می‌تواند برای زنان ترس‌آور و نگران‌کننده باشد که تأمین مسیر پیاده مناسب و روشنایی لازمه آن است به همین دلیل است که توصیه می‌شود بخش‌های جلویی پارکینگ‌ها به زنان اختصاص داده شود.

اگرچه موضوع ایجاد فضاها و امکانات خاص زنان در شهرها مثل پارک‌های ویژه، اتوبوس‌ها یا واگن‌های اختصاصی و تاکسی با رانندگان زن و… رویکردهای سازنده ایی است. اما این موضوع نباید ما را از لزوم تأمین نیازهای زنان در مکان‌های دیگر غافل کند چرا که  فضاهای عمومی، عامل سرزندگی و ارتقاء کیفیت زندگی در شهرها هستند در واقع حضور و حرکت انسان در فضای عمومی آن را زنده و پویا نگه می دارد. پرشورترین فضاهای شهری آن ها هستند که احساس خانواده را در انسان تقویت کنند جایی که تمام ارزش های فرهنگی و آموزش های زندگی اجتماعی در تعامل زنان و مردان و فرزندان آنها به ظهور می رسد که جنب و جوش زندگی روزمره  مثل خرید زنان خانه دار ، دلهره مادران بچه دار و بازی کودکان و تجمع بزرگسالان و سرخوشی جوانان و گفت و گوی همسایگان و خرده فروشان محلی نمودهایی از آن است.

موضوع دیگر مسأله همیشه لاینحل سد معبر است. شاید تاکنون از این منظر به این مسأله نگریسته نشده که اشغال پیاده‌رو و جلوی مغازه ها به ویژه در بازارهای سنتی و سرپوشیده توسط مغازه داران، فضای حرکتی برای تردد را کمتر می کند و در این فضا احساس نا امنی و ناراحتی برای زنان بیشتر اتفاق می افتد و از منظر ایمنی حرکتی آنها را در تنگنا قرار می دهد.

بهبود نظام حمل و نقل عمومی در انطباق با نیازهای زنان و مسیرهای پیاده و دسترسی به سکونتگاه های مناسب تر، بهبود سلامت و مبارزه با خشونت در خیابان از طریق روشنایی بهتر، طراحی شهری امن تر، میدان دید خوب، مراقبت از حمل ونقل عمومی و پارکینگ ها و تقویت نقش زنان در شوراهای محلی و گروه های همسو اقداماتی است که باید در دستور کار مدیریت شهری و برنامه ریزان شهری قرار بگیرد.

گسترش این آگاهی ها باید بازنگری در رویکرهادی شهری و توجه بیشتر به مسائل زنان در زندگی شهری را به یک چالش اجتماعی و گفتمان عمومی تبدیل کند و  فضاهای شهری برای زنان و  الگوهایی که رفت و آمد و ایمنی را در شهر تضعیف می کند باید با نگرش جدید نسبت به زنان بازآفرینی شوند. همه این ها ضرورت اقدامات جدید درباره دسترسی زنان به مسکن و محیط با کیفیت و خدمات پشتیبان برای تحقق توان های فردی و جمعی زنان را روشن می کند و نشان می دهد که چگونه سیاست های شهری می تواند در مسکن سازی و حمل و نقل و فضاهای باز در آسایش یا سختی زندگی روزمره آن ها تاثیرگذار باشد.