پیام ملّت؛ صغری بنابی‌فرد- نرگس سعادتی متولد سال ۱۳۶۰ است. ۷ سال از عمر خود را به عنوان خبرنگار پشت سرگذاشته است. او صاحب دو فرزند بوده و با اینکه در نگاه اول او باید اغلب اوقات خود را برای خانه و زندگی‌اش بگذراند، یکی از مشاغل سخت و زیان آور را انتخاب کرده و به گفته او با کمک خانواده خود و همسرش از پس زندگی و کارش برآمده است. اکنون سرپرست پایگاه خبری شبستان در استان زنجان است و در اغلب جلسات به عنوان فردی فعال قلم خود را به تحریر وا می‌دارد. آنچه می‌خوانید حاصل گفتگوی عصر ملّت با این بانوی تلاشگر است.

 از چه زمانی وارد عرصه خبر شده‌اید؟

نمایندگی خبرگزاری شبستان در آبان سال ۱۳۸۳ با حضور وزیر ارشاد وقت افتتاح شد. من نیز بعد از شرکت در آزمون و موفقیت در آن وارد عرصه خبر شدم.

چرا برای ورود به عرصه اشتغال، خبرنگاری را انتخاب کردید؟

خواهرم مدت‌ها در روزنامه مردم نو فعالیت داشت و بعد از خواندن مطالب او، مطالبی از من نیز در روزنامه‌ها به چاپ رسید. در نهایت آزمون، نیز پلی برای ورودم به این حوزه شد.

ورود به این عرصه به عنوان شغلی سخت و زیان آور یک طرف و اینکه بانویی متاهل و دارای فرزند بودن هم در طرف دیگر الزاماتی را می‌طلبد. چه طور شد که با وجود همه این موارد راه را ادامه دادید؟

به هر حال هر شغلی دشواری‌های خود را دارد؛ اما خبرنگاری کمی ‌بیشتر. چرا که برای نمونه اغلب مشاغل زمان مشخصی دارند؛ اما در خبرنگاری همیشه باید در دسترس بود و در جریان رخدادها قرار گرفت. من شغلم را با تمام وجود دوست دارم و همین موضوع باعث شده که همراهی خانواده خود و همسرم نیز کمک حالم باشد و به لطف خدا در این مدت با مانعی روبه‌رو نشده‌ام.

از نظر خودتان چند سال حرفه‌ای قلم زده‌اید؟

راستش را بخواهید در خبرنگاری هر چه پیش می‌رویم، هنوز موضوعاتی برای یادگیری وجود دارد. خودم را حرفه‌ای نمی‌دانم؛ اما ۷ سال به صورت جدی فعالیت دارم.

در این مدت تجارب زیادی داشته‌اید آیا اکنون کسی را برای خبرنگار شدن تشویق می‌کنید؟

از نظر من در حرفه خبرنگاری بیشتر از تجربه علاقه‌مندی فرد مهم است. به شخصه کسی را برای ورود به این عرصه تشویق نمی‌کنم؛ چون دشواری‌های بسیاری دارد و باید بسیاری از ناملایمات را تحمل کرد. ذهن فرد همیشه درگیر است با اغلب مشکلات مردم همراه می‌شود و حتی تلاش می‌کند رفعشان کند؛ اما وقتی کاری از عهده‌اش بر نمی‌آید، لحظات سختی را سپری می‌کند. صرفا کسان که علاقه داشته باشند می‌توانند بسیاری از مشکلات را پشت سر بگذارند.

گفتید کسی را برای ورود به حرفه خبرنگاری تشویق نمی‌کنید. چه چیزی باعث این شده که شما در این حرفه بمانید؟

تنوع این شغل بسیار زیاد است. من چندان رغبتی به پشت میزنشینی ندارم و خبرنگاری شغلی بسیار متنوع است و هر روز با اتفاقات و مباحث مختلفی سر و کار داریم. من نیز به دلیل سختی‌ها این شغل نداشتن زمان مشخص کسی را برای خبرنگار شدن تشویق نمی‌کنم.

شما در خبرگزاری فعالیت دارید به نظرتان رسالت یک خبرنگار حوزه مجازی چیست؟

از موقعی که فضای مجازی وارد میدان شده افراد به راحتی با ثبت یک تصویر و نوشته‌ای زیر آن و در نهایت ارسال در فضای مجازی به نوعی خبرنگار می‌شوند. خبرنگار کسی است که رویدادی را به اطلاع همه افراد می‌رساند. رسالت خبرنگاران در این برهه دشوارتر می‌شود، چون هر شهروند یک خبرنگار است. هرچند ما حرفه‌ای تر عمل کرده و همه ابعاد یک اتفاق را بررسی می‌کنیم؛ اما سایر افراد نیز در این وادی وارد شده‌اند.

با این اوصاف وظیفه ما چیست؟

خبرنگاری ویژگی‌هایی چون اصل امانت‌داری، صداقت، بررسی همه جوانب موضوعات، سرعت، دقت و … دارند. یک شهروند خبرنگار همه این مسائل را رعایت نمی‌کند؛ اما حرفه‌ای‌ها همه این موارد را رعایت می‌کنند. رسالت سنگین خبرنگار این است که بی‌طرفانه موضوعات را واکاوی کند و اطلاعات صحیح را به مخاطبش انتقال دهد، چون خبرنگار پلی میان مردم و مسئولان است. به عبارتی همه جوانب خبر سنجیده شده و بعد منتشر شود.

کوچکترین خطای خبرنگار بیش از اندازه به چشم می‌آید. نظر شما راجع به این موضوع چیست؟

بله درست است. وقتی خبرنگار به محفل یا جلسه‌ای جهت تهیه خبر و گزارش می‌رود ،پس از پایان برنامه همه به سراغ زندگی خود می‌روند و کار برای خبرنگار تازه آغاز می‌شود. اگر خبرنگار خطایی کند با اینکه ساعت‌ها برای آن زحمت می‌کشد؛ اما به راحتی همه چیز به دلیل آن اشتباه زیر سوال می‌رود و شاید همان اشتباه نیز تاثیر عمیقی داشته باشد.

 نگاه خودمان را وسیع‌تر کنیم، به نظرتان مردم تا چه اندازه وجود خبرنگار را ضروری می‌دانند؟

وجود خبرنگار یک اصل است؛ اما متاسفانه بسیاری بر این اصل واقف نیستند. اگر خبرنگاران نباشند، نه مردم از موضوعات مطلع می‌شوند و نه مسئولان از مشکلات مردم. هر کجا نقش خبرنگار کم‌رنگ می‌شود، موضوعات مهم به اطلاع مردم نمی‌رسد و در نهایت مردم متصور می‌شوند، عملکرد مسئولان ضعیف است. از سوی دیگر درخواست‌های مهم مردم مشخص نمی‌شود. همه اتفاقات روز توسط خبرنگاران به صورت کامل انتقال داده می‌شود. اگر خبرنگار وجود نداشته باشد چگونه مردم پی ببرند که در فلان نقطه از کشور چه پروژه‌ای افتتاح یا مراسمی برگزار شده است.

گاهی مسئولان که ضرورت وجود یک خبرنگار را می‌دانند، نیز چندان اشتیاقی به حضور این عنصر مهم ندارند نظرتان راجع به این موضوع چیست؟

به هر حال ما خبرنگاران در جامعه هستیم و اثر می‌گذاریم. اما میزان اثرگذاری به خبرنگار بستگی دارد که چگونه موثر عمل کند. حرفه‌ای‌ها با کسب مهارت‌های لازم وارد میدان می‌شوند؛ اما متاسفانه برخی تنها برای به دست آوردن درآمد وارد این حرفه می‌شوند و مشکلاتی را پدید می‌آورند و همین موضوع گاهی موجبات ناراحتی برخی مسئولان را فراهم می‌کند. در نهایت چه مسئولان و چه خبرنگاران خدمتگذار مردم هستند و هر یک باید به وظیفه خود عمل کند. مردم قدردان زحمات خبرنگاران هستند، چون در بیستر موارد مشکلاتشان را به خبرنگاران انتقال می‌دهند.

یک سوال که شاید مردم از شما بپرسند؛ مسئولان تا چه میزان برای مردم تلاش می‌کنند؟

باید بگویم مردم بسیار فهیمی داریم، مردمی که قدردان نظام هستند. اما کم‌کاری‌هایی از مسئولان مشاهده می‌شود و مشکلات کنونی این موضوع را تصدیق می‌کند. از نظر من مسئولان آن گونه که باید و شاید نیازهای مردم را رفع نکرده‌اند. در حالی که باید قدردان این مردم باشند. نه آن گونه که باید و شاید مسئولان نتوانسته‌اند، نیازهای مردم را برآورده کنند. شاید اگر این حجم از مشکلات کنونی برای مردم دیگر کشورها پیش می‌آمد ساکت نمی‌نشستند. اما مردم به خاطر شهداء و حفظ کشور صبر پیشه کرده اند و مسئولان باید تلاش شان را بیشتر کنند. توصیه‌ام به مسئولان این است که کمی به خود بیایند به وضعیت موجود و سرمان بخشند.

آیا از بعد خبرنگار شدن، شرایطی برایتان ایجاد شده حضور در بین مردم برایتان دشوار باشد ؟

این احساس را بارها تجربه کرده‌ام . وقتی نتوانیم کاری برای مردم کنیم بسیار دردناک و رنج‌آور است، اینکه به دنبال حل مشکل مردم می‌روی؛ اما قدرتی برای حل آن نداری که به شدت انسان را عذاب می‌دهد.

 هم صنفی‌های خود را به عنوان کسی که قلم به دست بوده است، چگونه توصیف می‌کنید؟

خبرنگاران اقشار زحمتکشی هستند، متاسفانه هربار که مساله نبود، بیمه برای این قشر به گوشم می‌رسد، ناراحتی تمام وجود را می‌گیرد. کسی را می‌شناسم که۷ سال یا حتی بیشتر خبرنگار بوده؛ اما بیمه‌ای برای او لحاظ نشده است. این موضوع وحشتناک است؛ در حالی که بسیاری از افراد در ادارات کار می‌کنند و مزایای بسیاری دریافت می‌کنند؛ اما یک خبرنگار از صبح دوندگی‌های متعددی دارد گاه صبح و بعد از ظهر و شب را متوجه نمی‌شود. وقتی ما می‌توانیم بی‌طرف باشیم که از نظر مالی تامین باشیم. اینکه از نظر اقتصادی تامین نباشیم و بتوانیم تمام و کمال وظیفه خود را انجام دهیم، یک فرضیه آرمانی است. دین مبین اسلام نیز فقر را مکروه دانسته است. پس خبرنگار باید به لحاظ مالی تامین باشد تا بی طرفانه به قضاوت بپردازد. اگر دقت کنیم خبرنگار عنصر مهمی است و اداراتی که اعضای روابط عمومی آنها خبرنگار بوده‌اند موفق‌تر عمل می‌کنند.

چه مواردی برای حرفه خبرنگاری آفت است؟

اینکه منتظر باشیم مسئولان برای ما دیکته کنند چه بنویسیم. خبرنگار نباید یک طرفه قضاوت شود. حرفه خبرنگاری ایجاب می‌کند، امانتدارانه پیش برویم. اینکه امانتدار نباشیم، صادقانه پیش نرویم  و در نهایت تکروی در مسائل پیش بگیریم به معنی آفتی خطرناک برای حرفه خبرنگاری است.

 تا به حال برخوردی از سوی مردم یا مسئولان شما را آزار داده است؟

مردم اصلا!. اما با مسئولان بله. گاهی مسئولان کشوری مهمان استان هستند و با اینکه کارت صادر مخصوصی برایمان می‌شود در جلسات خبرنگاران را راه نمی‌دهند که این موضوعات قشر خبرنگار را اذیت می‌کند.

فکر می‌کنید خبرنگاران اثرگذاری لازم را در استان زنجان دارند؟

بله!. موثر هستند. اما روحیه محافظه‌کارانگی در اغلب زنجانی ها وجود دارد. با اینکه این قشر توانایی لازم را دارند؛ اما شرایط به گونه‌ای نیست که به راحتی به بیان موضوعات بپردازند.

خبرنگاران زن را توانمند می‌بینید یا آقایان خبرنگار را ؟

اکنون خبرنگاران خانم بیش از خبرنگاران آقا فعالیت دارند. برخی می‌گویند به دلیل کمبود درآمد در این حرفه، بانوان حضور پیدا می‌کنند. اما من این را قبول ندارم، چون این شغل برای بانوان به شدت دشوار است و بانوان به معنای واقعی توانمند هستند که دوام آورده‌اند و هم تعدادشان بیشتر از آقایان است.

نظرتان راجع به روز خبرنگار چیست؟

بودن یک روز به نام انسان در تاریخ حس خوبی دارد، اینکه می‌دانند شغلی با چه مشکلاتی وجود دارد. حرفه خبرنگاری نباید در یک روز خلاصه شود. نمی‌خواهیم هر روز از قشر ما تجلیل شود؛ اما قدردان زحمات بودن خیلی مهم است. گاهی نگاه مناسبی به خبرنگاران وجود ندارد. برخی اوقات طوری به خبرنگار نگاه می‌شود که انگار به دنبال مچ‌گیری است. ما به دنبال انتقال واقعیات هستیم و حتی دستگاه‌ها طی تعاملات با خبرنگاران می‌توانند خود را ارتقاء دهند.