پیام ملّت؛ اسدالله قربان زاده – همه چیز برای او از یک اتفاق شروع می شود. در گوشه ای از سالن ژیمناستیک امجدیه مشغول تمرین بود. مدتی بعد برای تمرین به مجموعه ورزشی انقلاب می رود. در آنجا تمرینات او ادامه می یافت. به ناگاه صحبت از تکواندو به میان می آید.

در ذهنش با خودش کلنجار می رود. علامت سوال ها یکی بعد از دیگری به ذهنش می آید. بله!. تکواندو؛ رشته ورزشی محبوب و مهیج و پرطرفدار. ورزشی المپیکی و دارای جایگاه برای ایران در آسیا. استاد «احمد عطایی»، مرد نام آشنای تکواندو این دیار موضوع آمدن او به این رشته ورزشی را با پدرش در میان می گذارد.

در سوی دیگر دختر عمو و عمه اش نیز در این رشته فعالیت می کنند. از همه این ها که بگذریم، استادش پاپیش می گذارد تا چرخ و فلک روزگار او را به تشک اجرای فرم در تکواندو بکشاند.

رویای قهرمانی در سر داشت. سال ها گذشت تا قهرمان قصه ما بر ستیغ قهرمانی آسیا تکیه زند.

نرگس میناخانی این روزها جزوء نام های آشنا در ورزش استان زنجان و کشور است.

با ۲۳ سال سن ۱۵ سال در پومسه ۲۱ مدال رنگارنگ کشوری دارد و ۵ مدال برون مرزی را به دست آورده است.

وقتی با او صحبت می کنی، درباره تکواندو از فراز و نشیب هایی می گوید که در گذر زمان سپری کرده و اراده و پشتکار در وجود او موج می زند.

۱۳ سال شاگرد استاد نگار مددخانی است. چهره نام آشنای ورزش استان در سال های نه چندان دور. در ابتدا او دو سال در بخش مبارزه فعالیت می کرد و در این راه نیز یک طلا و یک نقره را کسب کرد؛ اما علاقه به پومسه راه او را عوض کرد. نرگس هنر اجرای فرم را بسیار دوست داشت و برای همین عزم خود را جزم کرد تا زیر نظر استادش دنباله رو راه او باشد.

پدر و مادرش در این راه او را تشویق می کنند و دوست داشتند، در راهی که در پیش گرفته افتخار کسب کند. چه افتخاری بالاتر از عنوان قهرمانی آسیا. او در این باره می گوید: پدر و مادرم همیشه مشوق من بوده اند، درست است که سختی های زیادی را کشیده ام؛ اما همه این ها با راهنمایی آن ها بوده است.

پای ثابت تیم ملی

۷ سال عضو تیم بودن کار هر کسی نیست. چیزی که نرگس به آن دست یافته است و هنوز هم یک پای ثابت تیم ملی است. قرار بود، او در بازی های آسیایی جاکارتا همراه تیم ملی اعزام شود؛ اما دست تقدیر او را از حضور در این رویداد که آرزوی هر ورزشکاری است، کوتاه کرد.

نرگس در این باره بیان می کند:«درون اردویی انتخابی برگزار شد و از بین ۸ پومسه کار در نهایت ۴ نفر ثابت شدند و من به عنوان نفر پنجم ذخیره انتخاب شدم».

نرگس به آینده خوش بین است. می خواهد در مسابقات جهانی و آسیایی پیش رو  تجربه های خود را به بوته آزمایش بگذارد.

تجربه نو

او دوست دارد، روزی مربی شود. شاگرد داشته باشد که با هر سکو رفتنی به آن ها افتخار کند. کاری که این روزها مربی اش با دیدن او بر خود می بالد. میناخانی بیان می کند: به خاطر شرایط اردویی تمرکز ام بیشتر روی تمرین و کسب عنوان بوده است. اگر شرایط اقتضا کند در دوره های مربیگری شرکت می کنم.

زیاد اهل تغییر مربی نبوده است. شاید همین امر یکی از عامل های موفقیت او بوده است که تمرکز خود را روی آموخته های یک مربی داشته باشد.

تعادل درس و ورزش

زندگی نرگس محدود به پومسه نیست. در رشته عمران مشغول تحصیل است و از روی علاقه این رشته را انتخاب کرده است. دوست دارد، روزی در پروژه های عمرانی فعالیت کند. هر چند برخی مواقع به خاطر مدال هم که شد، از درس فاصله گرفته است. او می افزاید: در امتحانات نهایی سال سوم دبیرستان به اردوی تیم ملی دعوت شده بودم که همزمان با امتحانات نهایی بود. ۴ ماه از درس و مشق فاصله داشتم که در نهایت در شهریور ماه همان سال امتحانات ام را جبران کردم. شرایط به قدری سخت بود که یکی از امتحانات ام به دی ماه افتاد که در نهایت با ادامه تحصیل در مقطع پیش دانشگاهی آن امتحان را نیز  جبران کردم.

عضو تیم ملی پومسه از صبح تا ساعت ۱۴ در مدرسه بود و بعد از آن تا ساعت ۱۸ عصر تمرینات را دنبال می کرد. با این برنامه ریزی تعادل بین درس و تمرین برقرار می شد.

کسب عنوان قهرمانی چهره هایی همچون نگار مددخانی، زهرا سلیمانی، فاطمه سیدی، سونا رزاقی در کنار نرگس میناخانی دست به دست هم دادند تا پومسه در زنجان اسم و رسم برای خود داشته باشد. نرگس می گوید:« همیشه روی سکو بودیم و کاپ برای استان به ارمغان آورده ایم. در لیگ های کشوری جزوء مدعیان بودیم و این برای زنجان یک افتخار است».

آینده روشنی در ذهن اش ترسیم کرده است و هنوز امید به کسب افتخار در وجود او موج می زند. نرگس با افتخار می گوید: اگر شرایط جسمی مطلوب باشد و پومسه در المپیک باشد، امیدوارم صاحب این رویداد مهم ورزشی را نیز تجربه کنم».

آخر صحبت ها او دوست دارد، از پدر و مادر و استادش تشکر کند که در این سال ها سختی ها را تحمل کرده اند و راهنمای او بوده اند.